zondag 12 april 2015

Partitietabel kwijt

Na de nodige tijd pak ik de draad maar weer eens op. Bert meldde zich met een micro SD kaartje die niet meer te benaderen viel. Het bleek dat de partitietabel er niet meer was.

Photorec en ddrescue boden geen soelaas, maar met Gparted kon ik de partitietabel weer herstellen en bij de bestanden komen.

Alleen drie filmpjes lagen nog dwars. Daarvoor moest ik echt een nieuwe partitietabel aanmaken en toen lukte het om ook deze bestanden te pakken te krijgen. Het kaartje zelf is vermoedelijk gewoon defect geraakt. Weer een geslaagd karwei erbij.

maandag 21 december 2009

Een kromme CD-rom

Ik heb mijn digitale foto's verzameld en er een backup van gemaakt. Eén CD wilde echter niet. Die gaf allerlei rare schuurgeluiden en toch was er weinig aan te zien.

Ik haalde daarom maar ddrescue op, dat in Ubuntu in de versie gddrescue te vinden is. Dat draaide prima, maar toch begon de boel weer schuurgeluiden te maken en de drive kwam zelfs tot stilstand. Dus nee, het moest iets mechanisch zijn.

Nu was dit een CD-rom waarop destijds een sticker was geplakt met een afbeelding. Dat was tien jaar geleden in de mode. Maar die sticker zat goed vast, zelfs nadat ik hem met een föhn warm had gemaakt.

Toen viel het kwartje. Deze CD-rom trok krom als hij warm werd. En warm worden deed hij wel in mijn moderne DVD drive. Ik stopte dus de CD-rom in het vriesvak. En jahoor, met een koude start kwam het kopieerproces een stuk verder.

OK, mapje voor mapje dan maar kopieren. Tussendoor telkens afkoelen. En zo kreeg ik toch de hele CD-rom gekopieerd. Waarvan akte ... .

Die moderne DVD drives warmen blijkbaar de schijven meer op dan vroeger. Of zou die CD sticker na jaren zo geweldig vast zijn gaan zitten dat hij niet meer met het uitzetten van de schijf meeging? Want het was duidelijk zichtbaar dat die schijf, eenmaal warm geworden, niet meer vlak was. Het was een heel klein beetje een schoteltje geworden.

donderdag 17 december 2009

Bestanden terughalen - deel II

Mijn collega Cees klampte me aan. Hij had zijn werkbestanden op een externe harde schijf gekopieerd voordat zijn PC een nieuwe installatie kreeg.

En toen bleek dat op de externe harde schijf alleen lege mappen stond en geen inhoud. Al zijn werkbestanden weg. Niemand wist raad. Die schijf was gewist door de nieuwe installatie en jammer dan.

Een andere collega herinnerde zich dat ik ooit voor hem de bestanden had teruggehaald van een gewiste en ook nog eens geformatteerde USB stick. En zo kwam Cees dus bij mij.

En zo startte ik weer eens Photorec op. Na even zoeken naar de juiste gang van zaken liep het terughalen na een korte poos al heel voorspoedig. Binnen 10 minuten waren al de nodige Word en Acrobat bestanden teruggehaald en dan was dat nog maar het begin.

Op een goed moment was de 40 GB externe USB schijf van waaraf Photorec draaide vol. Hoezo vol? Een inspectie leverde op dat er 29 MB was teruggehaald. Ohoo! Die bestanden werden overgezet naar een grote externe harddisk en Photorec werd herstart.

Uiteindelijk is er 40,5 GB teruggehaald. Helaas zijn de oorspronkelijke bestandsnamen vervangen door andere namen, maar op basis van de extensie en de bestandsgrootte zijn belangrijke bestanden nog aardig te traceren.

Aan het einde van de werkdag kwam Cees me hartelijk bedanken. Hij was erg blij met het behaalde resultaat.

zaterdag 20 juni 2009

PING: Partimage Is Niet Ghost

Ditmaal een bericht die juist over het omgekeerde gaat: een backup maken door een image te schrijven. Voorkomen is immers altijd beter dan genezen.

En voor nieuwe lezers: kijk de oudere berichten hieronder terug voor Data Recovery methoden!!

Ik trof in mijn RSS nieuwsberichten iets aan over PING. Dat staat voor Partimage Is Not Ghost. Dat betekent: Partimage Is Niet Ghost.

Dat Ghost ken ik. Ik heb al jaren een diskette bij me, waarmee ik een hele harddisk naar een image kan wegschrijven. Als ik die dan weer terugschrijf naar de harddisk, dan heb ik gelijk de hele installatie teruggezet naar het moment waarop de image gemaakt werd. Hoogst nuttig bij een herinstallatie.

Alleen is dat Ghost in de loop der tijd verouderd. De systemen en de schijven zijn fors gegroeid. Dan kost zo'n image erg veel DVD's. Wegschrijven naar een externe schijf over USB is een crime omdat de snelheid erg laag ligt.

De nieuwere versies van Ghost draaien in Windows. Die heb ik niet. Ze kopen wil ik eigenlijk ook niet en illegale kopieen zie ik ook niet zitten.

Dus probeerde ik dat PING maar eens. Een typisch Linux geval. Gemaakt door een stel Fransen. Het Engels is niet helemaal vlekkeloos, maar het is wel allemaal erg duidelijk.

In het menu zie je de schijven in de uiterst logische Linux stijl. Een normale harde schijf wordt aangeduid met /dev/hda. Gaat het om de eerste partitie dan komt er een 1 achter: /dev/hda1 en zo telt dat door. USB en SATA schijven beginnen met een s: /dev/sda. Is er sprake van een echte tweede schijf dan gaat de a naar een b. Een externe USB schijf zie je meestal als /dev/sdb1. Dat /dev/ staat voor device (apparaat).

PING is een aardige raket. Een 30 MB primaire partitie met Windows etc. jastte in 20 minuutjes naar een image op een externe USB schijf en nog mooier: in 10 minuten weer terug. Of Windows nou wel of niet wil opstarten maakt niet uit. Linux start vanaf de CD.

Het is allemaal sober en niet voorzien van luxe chromen randjes. Maar het werkt wel, zonder rare grillen. Dat Partimage is er al jaren. Het is gratis, Open Source. Geen gezeur dus. Ik ga het ook voorzichtig op het werk inzetten. Want als ik daar zulke software wil laten aanschaffen komt me een horde bureaucraten het leven verzieken en krijgen doen we het dan nog niet.

Met de snelheid van PING is het ook nog eens goed te doen regelmatig een nieuwe image te draaien. Mocht je PC dan eens iets verkeerds slikken, dan is er een weg terug.

En mocht je nou bijvoorbeeld de verleiding voor een leuk stuk software niet kunnen weerstaan, maar voel je de bui hangen? Maak dan misschien eerst even die image ... .

woensdag 12 november 2008

Geluidjes, geluidjes en nog eens geluidjes ...

Heb je een machine met problemen. Maakt de harde schijf klikjes, klakjes of andere typische geluiden?

Tja, wat kan dat wezen? Iets zit er vast niet goed. Hier is een link naar een mooie pagina vol voorbeeldgeluiden uit de praktijk van een Data Recovery Specialist in Canada:

http://datacent.com/hard_drive_sounds.php

Klik op de rondjes met een driehoekje erin voor de geluiden. Het kost even tijd voor je het geluid hoort. Wees geduldig.

Dit bedrijf beschikt over zo'n speciale superschone "clean room" ruimte om de platters (de echte schijven) of de koppen van een defecte harde schijf over te bouwen in een tijdelijke donor behuizing. Reken er maar op dat dat een kostbare aangelegenheid is.

woensdag 22 oktober 2008

De laptop van Cor's vriendin: voor elkaar!!

Het was wel een stuk ingewikkelder dan ik dacht. Maar nu ik het eenmaal weet stelt het eigenlijk niets voor.

Bij het werken met het programma Photorec was me ook het programma Testdisk onder ogen gekomen. Via dat spoor kwam ik terecht bij het alom bekende Linux programma dd. Daar kan je één op één kopieen van schijven mee maken. Een soort Ghost dus. Dat dd met de optie conv=noerror kan alles op zo'n defecte schijf kopieren naar een gezonde schijf en door die noerror optie gaat dd bij fouten toch door met kopieren.

Daar eenmaal aangeland liep ik tegen twee varianten van dd aan: dd_rescue en ddrescue. Die waren bedoeld voor dit soort gevallen. Eén van de makers schreef: "Pas op! Deze software werkt echt. Ik heb het helaas niet voor de lol gemaakt!!" Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Elders vond ik een verhaal van een geslaagde redddingsactie, waar de blijde verrassing nog echt vanaf droop. Die mannen hadden de schijf in de vriezer gelegd.

Eerst had ik zoiets van: mooi verhaal voor de Mythbusters. Maar na een tijdje begon het me toch wel logisch in de oren te klinken. Zo'n harde schijf is allemaal aluminium en dat zet aardig uit als het warm wordt. Goed koud gemaakt is alles veel strakker en ik zag in dat dit weleens kon werken. Schijf dus in de vriezer en later met een paar koelpakketten mee naar het werk. Want daar had ik alle spullen bij elkaar voor deze klus.

In de middagpauze werd een oudere PC met de Insert Live CD gestart. Daar zaten beide rescue varianten van dd standaard al op. Met het commando df presenteerde de slechte 40 GB schijf zich als /dev/sda en ik had een grote externe schijf eraan gehangen, die zich presenteerde als /dev/sdb. De rest van de PC deed er verder niet toe. Alles draaide vanaf de Insert LIve CD!

En zo startte ik ddrescue, die de betere en de snellere zou zijn, met het commando ddrescue -n /dev/sda /dev/sdb

Over logbestanden en eventuele resumes heb ik me bij deze eerste poging maar even geen zorgen gemaakt. De -n optie zorgt ervoor dat slechte plekken niet worden opgesplitst of herhaald worden geprobeerd. Dat ddrescue deed er ongeveer 2 uur en 30 minuten over. De schijf was behoorlijk minder koud dan toen ik hem uit de vriezer haalde, maar wel nog steeds goed frissig. De foutenwaarde bleef op 0 staan en het aantal gerescuede MB-tjes liep gestaag op.

Met het hart in de keel hingen Cor en ik de gezonde schijf aan een Windows PC. Nou zou daarop een complete kopie van de slechte schijf te vinden moeten zijn. Windows vond de schijf en bood het bekende venster met de opties aan om de inhoud te tonen. We hingen beiden met de neus zowat tegen het beeldscherm aan en openden de Verkenner. Daar waren de bekende mappen. Met trillende handen de mappen in en een foto aangeklikt.

Die foto deed het en alle andere in die map ook!! Na eens stevig in alle mappen te hebben rondgespit bleek er hier en daar wel een enkel bestand niet bruikbaar. Nou, jammer dan. Waar de hoop al was opgegeven is het verschil tussen alles terugvinden en bijna alles terugvinden compleet onbelangrijk.

Nou zijn er nog wel opties over om het toch enorme resultaat te verbeteren. En die schijf was wel koel, maar zeker niet koud. Maar dat is vooralsnog van later zorg. Cor is na het werk dolgelukkig op weg gegaan naar zijn vriendin. 'Daar gaat wel een traantje vallen!' zei hij bedachtzaam en liep naar zijn auto.

Ik weet nog wel, dat ik aardig onthutst was hoeveel Photorec nog terugvond op een oude USB stick ondanks talloze keren formatteren. Hier ben ik niet onthutst, maar wel blij verrast. En het is zo verschrikkelijk simpel ook. En gratis. Deze software kost niks.

donderdag 9 oktober 2008

Gegevens wissen is een kunst!

Ik ben een usb stick aan het wissen met wipe. Zie http://wipe.sourceforge.net/

Het is het nog niet zo eenvoudig een USB stick (of een harddisk) zo te wissen, dat je er geen bestanden op kan terugvinden. Gewoon formatteren is niet genoeg. Programma's als Photorec (gratis) vinden erg veel terug. Ik ben dus op zoek gegaan naar programma's die dat wel kunnen. De meesten werken met het vele malen overschrijven van de stick of harddisk ruimte. Blijkbaar is dat nodig, ook gezien mijn ervaringen met dat Photorec. Vrijwel al die programma's moet je betalen. Die wis-actie is natuurlijk wel riskant. Als je het verkeerde wist is dat wellicht onherstelbaar. Een reden te meer om op zoek te gaan naar een Linux programma. Dan kan ik het op een oude PC doen inplaats van mijn mooie laptop..


Ik moest dat wipe eerst compileren, maar dat was een fluitje van een cent. Het programma gaat er behoorlijk maniakaal op los. Dat kost wel veel tijd. Hij staat nu op 8 %, dus dat wordt plm 2,5 uur in totaal voor 512 MB. Nou kan je er van alles aan instellen, dus ik denk er al over het aantal overschrijf-acties van 8 naar 4 terug te brengen of zoiets. Het hoeft nou weer niet goed genoeg te zijn om staatsgeheimen voor eeuwig te wissen

Ik liet die PC 's nachts draaien want het was al knap laat. De volgende ochtend bleek Photorec echt kansloos.